گفت تیغه ی یک گیاه   

تیغه ی یک گیاه به یک برگ پاییزی گفت (( هنگامِ افتادن چه سروصدایی می کنی ! همه ی رویاهای

زمستانی مرا به هم می ریزی .))

برگ برآشفت و گفت (( ای فرومایه ی فرونشین ! موجود بی آواز و

بدخلق ! تو در هوای بالا زندگی می کنی و از صدای آواز چیزی نمی فهمی .))

آنگاه برگ پاییزی روی زمین خوابید و به خواب رفت .

چون بهار رسید باز بیدار شد – و یک تیغه ی گیاه بود .

هنگامی که پاییز آمد و خواب زمستانی او را فرا گرفت و برگ ها از همه جا روی او می ریختند ، زیر لب

با خود می گفت (( وای از دست این برگهای پاییزی !

چه سرو صدایی می کنند ! همه ی رویاهای زمستانی مرا به هم می زنند .))

از کتاب پیامبر و دیوانه ( جبران خلیل جبران )

خوشا پرنده ...   

من ترجیح می دهم به گونه ای زندگی کنم که انگار خدایی هست

و بعد از مرگ متوجه شوم که خدا نیست بجای اینکه

بگونه ای زندگی کنم که انگار خدایی نیست و بعد از مرگ متوجه شوم که خدایی هست

***

من با عشق آشنا شدم

و چه کسی این چنین آشنا شده است ؟

هنگامی دستم را دراز کردم که دستی نبود

هنگامی لب به زمزمه گشودم

که مخاطبی نداشتم

و هنگامی تشنه اش شدم

که در برابرم دریا بود و دریا بود و دریا

می دیدند که آمده دستشان را بگیرد
و می گریختند
می دیدند که آمده نجاتشان دهد
و می رفتند

می دیدند که امده سعادت هدیه شان کند
شاخه شاخه گلهای بهشت را در جهنم گمراهیشان بریزد
آیه آیه نور آسمان را در زمین بی خبری شان بتابد
می دیدند
قرآن مبین را ....
وبر چشم مهری داشتند
و بر دل قفلی که گشوده نمیشد .